తల్లి కూతురై.. కూతురు తల్లై…!

సినిమాలే. అవి కూడా సినిమాలే. హిట్లూ, ఫట్లతో సంబంధం లేనివి. అవార్డులూ, రివార్డులతో పనిలేనివి. ఉత్త సినిమాలు. జీవితంలోంచి ఓ చిన్న అనుభవాన్నో, ఉద్వేగాన్నో ఎంచుకుని సినిమా తీసేస్తారంతే. సినిమా థియేటర్లను దాటి, మల్టీప్లెక్సులను దాటి, ఓటీటీల వరకూ వచ్చేసింది. ఇప్పుడు ఏది చూసేవాళ్ళకు అది తియ్యవచ్చు. దాన్నే ప్రయోగం అనుకుంటే అనుకోవచ్చు. ఫలితం మాత్రం బాగుంది. ఎవరి అభిరుచికి తగ్గ సినిమాలు వాళ్ళకు దక్కుతున్నాయి.

అందుకే సినిమా పేరు మీద మన జీవితాలు మనకు వచ్చేస్తున్నాయి. జీవితాలంటే, మొగ్గంటివో, పువ్వంటివో, కాయంటివో, పండంటివో మాత్రమే కాదు. పూర్తిగా పండిపోయిన జీవితాలు కూడా వుండవచ్చు. మిట్ట మధ్యాహ్నమే కాదు. సాయింత్రం కూడా వెలుతురు వుంటుంది. ఆ వెలుతురు బాగుంటుంది కూడా. కానీ దానిని నిర్దాక్షిణ్యంగా రాత్రిలో కలిపేస్తున్నారు. వృధ్ధాప్యాన్ని మృత్యువుతో సమానం చెయ్యటం కూడా అంతే.

పిల్లలు పెద్దయి ప్రయోజకులయ్యాక, ముసలి వాళ్ళను ఆదరించకపోవటం మీద కథలూ కొత్త కాదు, సినిమాలూ కొత్త కాదు. ఎప్పుడో నలుపు-తెలుపు యుగంలో ’బడిపంతులు’ తీస్తే విరగబడి చూశారు. ఆ సినిమాలు కూడాఎక్కువ వృధ్ధ దంపతుల మీద వస్తాయి. వాటిలోనూ వృధ్ధపురుషుడి పడే కష్టమే ప్రధానాంశంగా వుంటుంది. కేవలం వృధ్ధ స్త్రీ కేంద్రంగా వచ్చే సినిమాలు తెలుగులోనే కాదు, ఇతర భారతీయ భాషల్లోనూ తక్కువగానే వుంటాయి. అలా వచ్చిన అరుదయిన చిత్రం‘ఒక మంచి ప్రేమ కథ’. తీసిన దర్శకుడు అక్కినేని కుటుంబరావు కూడా దాదాపు ఎనిమిది పదులు నిండిన వారే. ఈ చిత్రానికి కథనిచ్చింది కూడా ఆయన సహచరి ఓల్గా.

నిరాదరణ కాదు, ప్రేమ నిరాకరణ

జీవిత చరమాంకం మీద తీసిన ఇతర సినిమాలకూ ఈ సినిమాకూ తేడా వుంది. ఇందులో ‘నిరాదరణ’ మాత్రమే ప్రధాన కథాంశం కాదు. ‘ప్రేమ నిరాకరణ’ ప్రధానాంశం. సాయింత్రపు వెలుతురు చూడండి. ఉదయపు వెలుతురులాగే వుంటుంది. వేడిగా వుండదు. వెచ్చగా వుంటుంది. ఆ వెచ్చదనం కొద్ది సేపే. దానిని ‘మిస్’ అయ్యేలోగానే అనుభవించాలి. ఆ స్పర్శ మళ్ళీ మళ్ళీ దొరకదు. ముసలివాళ్ళయిన అమ్మా,నాన్నల వొడిలోని వెచ్చదనమూ అంతే. ఈ కోణంలోం నుంచి ఓల్గా కథ రాశారు. వాళ్ళకు కూడా పిల్లలనుంచి కావాల్సిందీ అదే. తల్లితండ్రులను అసలు చూడనే చూడని వాళ్ళను వదిలెయ్యండి. వాళ్ళు పూర్తి అజ్ఞానులు, దుర్మార్గులు కూడా. కానీ, ‘ఆయా’ను పెట్టేశాను. ’కార్పోరేట్ ఓల్డ్ ఏజ్ హోం లో వేసేశాను’ అని ఆత్మ సంతృప్తిని పొందేవారుంటారు కదా.  అది తృప్తా? పొందాల్సింది పోగొట్టుకుని ఈ ఆనందమేమిటో? ఈ ప్రశ్నల్నే ఈ సినిమా వేస్తుంది.

అమ్మ కూతుర్ని అపురూపంగా పెంచుతుంది. అలా కాకుండే కూతురే అమ్మను పెంచుకుంటే..! పెంచుకుంటే ఏమిటి? పెంచేసుకుంటుందంతే. ఈ సినిమాలో జరిగేది అదే. మధ్యవయసులో వున్న సుజాత (రోహిణి మొల్లేటి), ముసలి వయసులో వున్న తల్లి( రోహిణి హట్టంగడి)ని పెంచుకుంటుంది. ‘ప్రేమను ప్రేమే ప్రేమించగలదు’ అన్న కవి హృదయం ఇదే కావచ్చు. దూరంగా వుంటే వృద్ధులు పిల్లల్ని కాదు, పిల్లలే వృధ్ధుల్ని మిస్ అవుతారు.  

పడక పోవటానికి అది షుగర్ కాదు!

ప్రేమే జీవితం కదా! ముసలి వయసు వచ్చాక, తీపి వద్దంటే అర్థం వుంది. పోనీ ఉప్పు వద్దన్నా సరిపెట్టుకోవచ్చు. ప్రేమ వద్దని చెప్పటానికి పిల్లలెవరు? ఆ ముక్క వైద్యుడే చెప్పలేడు. గేబ్రియల్ గర్షియా మార్క్వెజ్ ‘మెమరీస్ ఆఫ్ మై మెలాంకలీ హోర్స్’ అనే నవలను (2004లో) రాశారు. ఆ తర్వాత సెన్సార్షిప్ ను తప్పించుకోవటానిక ‘హోర్స్’ కు బదులు ’స్వీట్ హార్ట్స్’ అని మార్చారు. ప్రపంచమంతా విపరీతంగా చదివారు. ఈ నవలను తర్వాత (2012)లో సినిమాగా కూడా తీశారు.  తొంభయ్యేళ్ళ వృధ్ధ పాత్రికేయుడు తన లైంగిక వాంఛను తీర్చుకోవటాని కొత్తగా సెక్స్ వర్కర్ గా మారటానికి సిధ్ధమయిన 14 యేళ్ళ అమ్మాయిని తెచ్చుకుంటాడు. తర్వాత తెలుస్తుంది. అతడప్పుడు కూడా కోరుకుంటున్నది కేవలం ప్రేమే. పసిబిడ్డను ప్రేమించినట్టు ప్రేమిస్తాడు. అంతవరకూ అతడికి ఎప్పుడూ దక్కని ప్రేమ అప్పుడు దక్కుతుందేమో.. కన్నీటి పర్యంతం ప్రేమించేస్తాడు. కూతురులాగా అని చెప్పలేం కానీ, అంతకు మించి. ఆ కోణం వేరు. కానీ ప్రేమ ప్రేమే.

అంతెందుకు? మరాఠీ చిత్రాన్ని తెలుగులో రీమేక్ చేసిన ‘రంగమార్తాండ’ వుండనే వుంది. కానీ, ఈ చిత్రంలో నిరాదరణే ప్రధానంగా కనిపిస్తుంది. దాని మూలం, ‘నటసామ్రాట్’ అలా వుండదు. అందులో ప్రధాన పాత్రధారి (నానా పటేకర్) నటనను తీవ్రంగా ప్రేమిస్తాడు. కేవలం ప్రేమ. కానీ వృధ్ధుడయ్యాక ఆ ప్రేమను పిల్లల్లో చూసుకోవాలనుకుంటాడు. అది దక్కదు. భార్యలో చూసుకోవాలనుకుంటాడు. అది మిగలదు. ‘కళకు రిటైర్మంటేమిట్రా?’ అని తన ప్రతి రూపమయిన మిత్రుడు వెక్కిరస్తూనే వుంటాడు. అలా వెక్కిరించిన వాడూ మాయమయ్యాక-తనలోకి తనని- బూట్ పాలిష్ చేసే ఒక యువకుడు తెస్తాడు. తనను తిరిగి నటనను ప్రేమించేటట్లు చేస్తాడు. ఆ యువకుడిలోనే రసహృదయుడయిన ప్రేక్షకుణ్ణి చూస్తాడు. పొంగిపోవటమే కాదు, తన కళను తాను సరికొత్తగా ప్రేమిస్తాడు. అభిజీత్, శిరీష్ పాండే తదితరులు రాసిన ఈ కథ కృష్ణవంశీ చేతిలోకి వచ్చాక కేవలం ‘వృధ్దుల నిరాదరణ’ చిత్రంగా మిగిలిపోయింది.

ఇంకా వెలుతురుండగానే చీకటి పడిపోయిందని కన్న బిడ్డలే ‘శుభం కార్డు’ వేసెయ్యటం ఎవరికి నష్టం? పిల్లలకే కదా! ఇదే ‘ఒక మంచి ప్రేమ కథ’లోని కొత్త కోణం.

‘ఇలాంటి సినిమాలు ఎలా తీస్తారు? సన్నివేశాలు పాత సినిమాల్లోలా వున్నాయి. వేగంలేదు.’ ఇలాంటి ఫిర్యాదులు చేసుకోవచ్చు. ఎక్కువమంది ఎగబడి చూసెయ్యాలనే ఉద్దేశ్యంతో అక్కినేని కుటుంబరావు ఈ చిత్రాన్ని తీసినట్టులేదు. కాకుంటే, మంచి అభిరుచి కలిగిన వారందరూ చూడాలని మాత్రమే ఈ తరహా చిత్రాలను తీసే వారు కోరుకుంటారు. ఈ తరహా చిత్రాలు రావాలి. అలాగే వృధ్ధ పోరాట యోధుల మీద కూడా ఇలాంటి చిత్రాలు వచ్చాయి. ఇంకా రావాలి కూడా.

-సతీష్ చందర్

31 అక్టోబరు 2025